Vier jaar lang fotografeerde ik een palmboom in Hoek van Holland die ten dode stond opgeschreven. NRC redacteur Peter Zantingh schreef er het volgende over:
De boom. Hij stond daar. De enige van z’n soort, een vreemdeling. Een roepende zonder woestijn.
Hij werd vier jaar geleden cadeau gedaan aan strandtent Zwoel, in Hoek van Holland. Verscheept vanaf een kweker in Honselersdijk, twaalf kilometer landinwaarts. Zeven palmbomen hadden ze daar grootgebracht voor een interieurproject op de luchthaven van Frankfurt; zes bleken er nodig. Hij was reserve, bleef achter, groeide door. Tot hij 17 meter hoog werd, te groot voor de kas.
Dus naar buiten, naar het Hollandse strand. Een moment van trots: de oudste en grootste palmboom van Nederland. De eerste week stond-ie er schitterend bij.
Maar het werd natuurlijk te koud. Een béétje vorst kan zo’n boom nog wel hebben, maar eigenlijk wist iedereen vanaf het begin: die gaat ’t niet halen. De bladeren groeiden te groot in hun zucht naar meer licht en daarmee werd de kop kwetsbaar. Hij waaide kapot.
De strandtent kreeg in december 2016 een nieuwe eigenaar, die de boom erbij nam. Ze deden er nog alles aan. Lieten iemand ernaar kijken. Gaven een hoop tender loving care. De boom leefde even op, vorige zomer. Dat was mooi.
Toen kwam de herfststorm van 13 september 2017, en ergens gedurende die middag gaf hij definitief op, hij brak, liet de kop hangen.
Tot overmaat van ramp brandde de strandtent begin december af. Die is sindsdien heropgebouwd en gaat deze lente weer open. De palmboom is omgezaagd. De eigenaar maakt een tafel van het onderste stukje stam, en stoelen van de rest.
De boom. Hij stond daar. Hij is er niet meer. Maar je kunt erop gaan zitten, als je wil.